juni 29, 2017
fan Laurits Andersen Ring*
It giet djipper as de skaden,
heger as it moarntiidsljocht
en fierder as it finster,
it sakket streekrjocht nei it hert
en hat it op ’e hichte brocht
fan bûten is it tweintich graden.
It is elke moarn itselde:
út ’e djipte fan de sliep
oerein, it each op ’t finster,
it blauwe swurk of is ’t beset
mei wolken as de wol fan ’t skiep…
wat is der fierder noch te melden?
Mei de tee en ’t stikje bôle
komt de krante foar it ljocht,
it finster nei de fierte;
wat rekket, sakket har yn ’t hert,
it lichte fljocht sy troch mei nocht…
sa komt sy efkes fan de pôle.
* Laurits Andersen Ring (1854-1933)
Skilderij ‘Oan it moarnsbrochje’
juni 28, 2017
fan ûnbekend*
Dêr rinne wy tegearre dan,
op wei, mar wêr giet it hjoed hinne?
Op ’en paad stjoerd sûnder wat,
sis Judas, wat seisto derfan,
hoe soe it fierder rinne kinne?
Jehannes, freegje my dat net,
op ’t lêst ha wy in lege mage…
hie in folle ponge ús
net op it paad fan kennis set?
Hjir rinne wy mei al ús fragen.
Dyn antwurd is my wat te koart,
wy ha de krêft en macht meikrigen,
kinne sels de duvels oan,
genêze is dochs ek hiel wat…
dêr hoege wy net om te ligen.
Freon Tomas sei: ‘Earst mar ris sjen.’
It moat wat foar ússels opsmite,
oars begjin ik der net oan,
ik sis dus: ’t moat sa as it kin,
wy moatte earst in hapke ite.
* Yllustraasje ‘It útstjoeren fan de tolve’