september 22, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
Hat de frou* it ljocht sjoen op it skip,
dan moat it dochs wol rinne,
jou Langwar dus dizze tip:
it sil mei dat ljocht kinne.
Mar de grutte griene freget wyn
om ’t kinnen wier te meitsjen,
batst der brûzjend folop yn,
de swurden sille laitsje.
Wrachtich wier, de wolken spilen mei
en dreauwen foar de sinne,
dat Langwar hie doe syn dei,
mar koe de priis net winne.
Twadde wurde liet it ljocht ek sjen,
de mannen koene laitsje,
want de frou, doe noch in bern,
soe ’t foar Langwar grif meitsje.
* Geeske Zwaga
september 21, 2017
fan James Ensor*
Dit bin ik wol, sa’t jim net sjogge,
jim ferwachten grif gjin snor en burd,
mar wol lang hier, in glêd gesicht
dat glimket, net grimmitich hurd.
It binne fearren dy’t it dogge,
boppedat is ’t ek de blommehoed
dy’t troch syn kleuren docht myn plicht,
wat strykt mei ’t spatten yn it moed.
Dit bin ik ek, sa’t jim no sjogge,
mei deselde skeane eachopslach,
dy’t sprekt fan justjes heech it krop,
’t leit oars, ik bin no ienkear wach.
Wach bin ik op wat minsken dogge,
ek op wat se sizze fan myn wurk,
it spilet my hjoed troch de kop:
beweging ûnder ’t blauwe swurk.
* James Ensor (1860-1949)
Skilderij ‘Selsportret mei blommehoed’
Skilderij ‘Ensor foar syn skildersezel’