november 19, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2007
Dêr’t Starums frouwe útsjocht oer de see,
de mêsten rize nei de wolken,
dakken kleurje read it âlde stee,
sil wyn de wierheid wreed fertolkje.
De nije slûs rint sân kear seilleas fol
mei skûtsjes dy’t fan need net witte,
’t skippersfolk betellet noch gjin tol,
mar wol himsels wol heger tille litte.
It folk springt by it rizen fluch fan board,
fernimt de wyn en sjocht de weagen,
fielt de blierren fan de fokkeskoat
en wit dat Starums frouwe spuit gjin leagen.
Wylst rint massaal it folk by ’t wetter lâns
en jout him del op Starums hichte,
sjocht de wylde see, besprekt de kâns
fan fjirtjin skippers mei har swiere plichten.
De skûtsjes stampe yn in wolk fan brûs
as hynders oer de hindernissen,
mêsten kreakje, ’t giet wer nei de slûs,
it folk riist op, want ’t moat de wedstriid misse.
november 18, 2017
fan Caravaggio*
It kaam my daliks wer yn ’t sin
doe’t Jezus ’t oer in rjochter hie
dy’t like ryk wie as iksels
doe’t ik de tol noch garre,
ús oansjen wie ek like min.
De rjochter joech om mins noch God,
alhiel net om in widdofrou,
mar om’t se hieltyd by him kaam,
wat hy beseach as narjen,
ferdjippe hy him yn har lot.
Ik skamje my noch om myn dwaan,
ha nea gehoar oan widdo’s jûn,
mar Jezus tsjutte net op my:
‘God sil de wurden garje
fan jim en daliks ’t goede jaan.’
* Caravaggio (1571-1610)
Skilderij ‘De ropping fan Mattéus’