oktober 28, 2017
fan Nicolaes Maes*
As mem hat men it bêste foar
mei ’t bern út eigen skurte wei,
dus wie my neat tefolle
op dizze dei.
In skare folge yn it spoar
fan Jezus, ek wy rûnen mei,
de memmen mei har skatten,
sa’t Rachel sei.
Sy gie mei Ruben op him ta,
mei Marta ik der achteroan,
mar ho, ien woe ús keare,
hy hie ’t bedoarn…
… by Jezus, dy woe ’t net sa ha,
ús berntsjes liet er komme, lei
de hannen op ’e hollen,
wat alles sei.
* Nicolaes Maes (1634-1693)
Skilderij ‘Jezus jout de seine oan de bern’
oktober 27, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
De wyn soe rinne nei krêft fiif,
dat skippers flybken yn de hannen,
seagen nei de wedstriid út
en ek nei kloaten oan de bannen,
want dy moasten justjes stiif.
De wyn gie lizzen, woe net mear,
dat skippers sieten mei de hannen
yn it hier, de start waard út-
steld mei it each op nije plannen
fan de wyn, dan kaam it klear.
Der kaam wol wyn, mar ’t hold net oer,
dat Ulbe* stiek breedút de hannen,
koe net oer de wynkrêft út,
dus nei de kloaten mei dy bannen:
los dy kringen… en it roer.
De liere loek ien yn de mêst,
dy’t fiere liet de stiifste bannen,
wylst er seach de eagen út
oer Iselmar en Lemster strannen…
sjochris oan, de liuw rûn bêst.
* Ulbe Zwaga