november 7, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
De stammen staan nog overeind,
zoals het in Pompeji hoort,
en hogerop pilaren;
geen geraas dat door de stilte boort,
de zee is nog omlijnd.
Het marmer laat de aders zien,
maar ’t bloed stroomt eigenaardig voort,
herkenbaar aan gebaren;
stilstand is nog niet zoals het hoort,
bedreigend bovendien.
Hij zit te wachten op een sein,
dat slaafs hem in beweging brengt
om ’t zonlicht te bedaren
met de parasol die schaduw schenkt,
bescherming moet er zijn.
Men houdt de welstand overeind
en zit niet over neergang in,
geen denken aan gevaren,
want Pompeji leeft nog met gewin,
de bank is vast omlijnd.
* Lourens Alma-Tadema
Schilderij ‘Een exedra’
november 6, 2017
Syn punt stekt al de hichte yn
as wurdt der wachte op ’t lansearjen
fan Kaap de Platte Potten ôf,
dy’t yn de rûnte rint…
’t kin amper noch mislearje.
Want op ’e achtergrûn ferriist
it romteskip dat mei syn streken
passearret swarte gatten, trou
syn koers opnij ôfstimt…
foar de raket in teken.
Klim sels de stielen hichte yn
om oer ’t hielal te fantasearjen
of út te sjen oer ’t lege blau;
wa’t yn de rûnte rint,
sil ’t útsicht heech wurdearje.