november 11, 2017
fan Gebhart Fugel*
Samaritaan, dan noch melaatsk,
dat elkenien seach op my del,
de njoggen sike Joaden ek,
dêr’t ik de iensumens mei dielde,
want de minsken waarden kjel
fan ús gesicht, wat pynlik fielde.
Mar hy dy’t better makke, seach
ús oan, hy harke nei de rop
om mei te lijen yn ús noed;
ik wie ferheard, hy sei: ‘Gean hinne,
nei de pryster ta.’ It fielde goed,
wy waarden better ûnder ’t rinnen.
Myn njoggen maten draafden fuort,
ik tocht: de pryster earst of him
betankje foar myn skjinne hûd…
ik ha de kar foar ’t lêste makke
en fernaam oan eachopslach en stim,
’k gie net mear troch it gea as swakke.
* Gebhart Fugel (1863-1939)
Yllustraasje ‘De tsien melaatske manlju’
november 10, 2017
Ut it skûtsje-argyf 2006
Om trije oere wie hy wekker,
want it mealde Piter* troch de kop:
hoe wurd ik fan ’e middei kampioen?
It meallen hold dy nacht net op,
it siet him lang net lekker.
De Snitser Pan wie net te kearen,
brûsde op en naam op ’t lêst de kop…
hie Douwe** foar de finish dan al wûn?
Sa rûnen de emoasjes op,
de einstreek soe it leare.
It waard in wrotten út ’e naden
op It Fean, op nei it twadde plak,
genôch foar ’t alderheechste: kampioen!
Se giene laitsjend út it dak,
de spanning waard ûntladen.
De skipperssoan briek út yn triennen…
as emoasjes fleane nei de top,
wa soe it sâlte wetter keare kinne?
* Piter Brouwer
** Douwe Visser