december 26, 2017
van Lourens Alma-Tadema*
Haar verwachting was nog hoger
dan het venster met het zicht
op gras en boom,
de tuin spreekt aan als lofgedicht:
zij figureert als in een droom.
Haar boeket wordt langzaam droger,
staat al langer in het licht
dan zij daar zit,
de ogen op een vergezicht,
de blauwe doek op zuiver wit.
Zijn bewondering is ijdel:
voor zichzelf, hij is narcist,
maar ziet ook haar
als iemand die hij toch wel mist,
het is voor hem een roze gebaar.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘IJdele hofmakerij’
december 25, 2017
It wie noch tsjuster en krystmoarn
doe’t ik it wenstich paad berûn
mei tinzen oer in stâl,
rûnom my net te sjen,
dus stapte ik rap oan.
Twa mêsten kriich ik yn it each,
se sprongen boppe beammen út,
mar sûnder ’t folle túch;
ik tocht: noch alles kin,
waard meifierd op in weach.
Ynienen weagen ljochten oan,
twa ingels saaiden stadich del
nei fleugels op ’e top
fan mêsten, klear te sjen,
it fielde as krystmoarn.
It wiene lykwols miuwen, dy’t
it paad befleagen nei de stêd
op wjukken yn de rûs
fan ’t sjongen oer it Bern…
de moarntiid ljochte wyt.