januari 13, 2018
fan Leonardo da Vinci*
Fiif manlju ha ’k fersliten,
wiid en siid is dat bekend,
mar hoe koe hy dat witte?
Ik fûn it earst in frjemde fint.
Ik gean moarns nei de welle,
hjoed siet dêr in frjemdenien,
ik tocht, moai sitte litte…
hy hat myn libben iepensnien.
Hy frege earst om wetter,
sûnder amer koe it net,
in Joad moast dochs wol witte
dat fijânskip stelt hjir de wet.
It gie om libben wetter,
dat er my ta hawwe woe,
mar koest dat samar jitte…
ik wist net fan it wat en hoe.
It praat kaam op de manlju
dy’t ik al fersliten hie,
’k begûn derfan te switten
en wist net wat it bêste wie.
Hy hie ’t oer Geast en wierheid,
sa moast wêze ús gebed,
ik koe it echt net litte…
it wellewetter wie myn set.
* Leonardo da Vinci (1452-1519)
Skilderij ‘Jezus en de Samaritaanske frou’
januari 12, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2010
De giele flagge, al fersliten
troch de spanning fan de wyn,
hie yn de wedstriid riten
fan ik slaan fan spanning fyn.
De reade flagge, al ferjierre,
hammer, sikkel fan it lân
dat heil rôp dêr en hjirre,
wiisde nei it Lemster strân.
Wylst brûsden beide foarste skippen
op ‘e finishflagge ta,
de spanning, fyn as drippen
swit: ‘Wa wurdt it fan dy twa?’
De jonge hie de stôk al setten,
mar de flagge lei sy op,
hy makke koarte metten:
‘Moarn krijsto him op dyn kop.’
