februari 21, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2013
It is in groeisum jier
mei reiden withoeheech,
’t publyk hat dat wol witten:
de polderdyk is wat te leech,
it sicht dus minder fier,
de skippers ha der net mei sitten.
Tribunes fol mei folk
tsjin ’t reid fan Ie en Pik,
in plak om neat te missen;
’t moat folle heger: ‘Hjir bin ik,
de holle yn in wolk,
gjin skipper kin ’t hjir boppe risse.’
It is in bêst begjin
yn Grou, heech oan de wyn,
‘Doarp Grou’ lit it net sitte:
it alderheechst, de gong deryn,
it skot, omheech it kin,
de hichten binne net te mjitten.
februari 20, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
Het halve werk lag op haar schoot,
de helft was er vanaf gegleden,
Lyda gaf zich in haar dromen bloot,
zo tussen dood en vrede.
Zijn dood kwam altijd in de nacht,
nadat zij had gezien de rode
avondlucht, door haar als bloed gedacht,
’t bericht kwam van een bode.
En toen hij uit het leger kwam,
was zij in diepe slaap verzonken,
zijn droom ging op in vuur en vlam,
zijn hart begon te bonken.
De rozen waren rood als bloed,
vervingen na de slaap zijn lonken,
hij volgde groetend zijn gemoed…
die avond werd hij dronken.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een stille groet’