februari 27, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
Het boeket, onaangeroerd,
heeft tussen hen maar kort gesproken,
wacht nog op wat komen gaat,
zij heeft het wel geroken.
Toen zijn stok had aangeroerd
haar voet, was die teruggetrokken,
wat nu eenmaal komt en gaat,
de beide stemmen stokken.
Handen spreken elkaar toe:
‘Mijn vingers voelen zich gespannen.’
‘Steunen vergt veel, maakt mij moe.’
Paars vertelt wat hen beroert:
‘Wie liefheeft, moet ook wel eens lijden,
als geen stem zich horen laat,
kom ik wel tussen beide.’
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een veelzeggende stilte’
februari 26, 2018
It hinget tusken nacht en moarntiid,
swart en keal, it hat gjin doel
om no al bûtendoar te roppen
dat it hjoed grif heve sil,
in skyltsje mar leit op ’e poel.
De fallen beam stekt út de earmen
as yn wanhoop boppe ’t iis;
men wit de seine komt fan boppen,
mar as ’t moarn al heve sil?
De moarntiid streket no noch griis.
Ynienen sjit de sinne strielen
nei de beammen op ’e wâl,
dy’t gloeiend wize út ’e toppen
wei nei ’t iis, in sterke wil
glydt oer de skyl, neat is te mâl.
