maart 7, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2013
Gjin better teken as it reid:
de plom omheech is fierste min,
mar as de stâle bûcht en swaait,
dan hat de skipper in goed sin.
Wannear’t de tugen klappe, dan
rint op de spanning nei de top,
it each sjit nei de Snitser Pan,
de griene leit al wer op kop.
Ynienen lûke eagen nei
it drama dat in wûnder wurdt:
it Fean skuort Drachten yn de swaai,
sawat leit plat it bakboardsswurd.
Mar ’t Fean lûkt Drachten wer oerein,
it skûtsje fart, mar sûnder seil,
it lêste wurd wurdt no al sein:
wa’t skuort en rêdt, byt op ‘e neil.
Wannear’t de Pan giet troch de wyn,
dan klappe seil en fok omraak,
de flagge kin hjoed wer deryn:
in kampioenskip yn de maak.
maart 6, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
Het marmer heeft de tijd doorstaan
zoals de god de winterkou
laat glijden over ’t naakte lijf;
als op de vijver ligt een gladde huid,
de wind voert hagelwolken aan,
verlangt hij naar een warme vrouw.
Zij zit met vrouwe Voorjaar op
het marmer, voerend een gesprek
dat naar zijn naaktheid culmineert;
de ogen glijden traag van rug naar kuit,
de vlammen laaien naar de top
tot hij hun wijst op een gebrek.
De tijd heeft haar een les geleerd
nog voordat Vrouwe Zomer kwam;
nu is zij onderweg naar ’t lijf
met zachte kleuren voor zijn gladde huid,
vol hoop dat hij zich tot haar keert
en wakkert aan de voorjaarsvlam.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘De stem van de lente’
Schilderij ‘Een zomerse offerande’