maart 25, 2018
Ut it skûtsje-argyf 2014
De stoomfluit, twirjend oer de mar,
ferhelle fan âld Fryslân:
hoe’t de skûtsjes sylden foar de ear,
gefoel gie eartiids foar ferstân,
mar hjoed de dei net mear?
De boeien binne net swart-wyt,
de wedstriid hat mear tinten,
want taktyk begjint al foar de start,
sa tusken alle konkurrinten
hold Doarp Grou de Panne koart.
De konkurrinten sylden op
de boei oan, wylst de sjuery
each hie foar nij Fryslân op ‘e mar,
gjin oardiel jaan koe oer de fuery
op it dek, dy’t bearde bar.
Der waard ek nei de wedstriid beard
troch Fryske pommeranten
oer it kampioenskip fan Doarp Grou,
’t jûchhei kaam lûd fan alle kanten
mei gefoel, âld Fryslân trou.
maart 24, 2018
fan Louis Emile Manche*
Jezus moat fan jild net folle ha,
want hy wit amper fan de wearde
fan in sint, lit stean fan in kaptaal;
’k sjoch noch hoe’t hy de tafels kearde,
nee, hy gie mei ’t jild net oan de haal,
mar woe ’t perfoarst net yn de timpel ha, no sa…
Hjoed belibben wy wer wat mei jild,
it wie flakby de offerkiste,
dêr’t it folk it offerjild yn die;
dêr siet er sûnder dat wy wisten
oft er wer wat mei it jild foar hie,
mar nee, hy hat him oan de kiste net fertild.
Efkes letter die er syn ferhaal:
it koperjild wie net bysûnder,
’t goudstik fan de riken likemin,
mar fan de widdo wie ’t in wûnder,
want har sint joech oan it offer sin…
mar ja, hy sprekt mei inkeld sinten net myn taal.
* Louis Emile Manche (1908-1982)
Glês-yn-lead ‘It pinninkje fan de widdo’