april 10, 2018
van Lourens Alma-Tadema*
Het lichaam voegt zich naar de dans,
al is het van een staande sater
met de blik op het bassin,
dat openstaat voor hemelwater,
inspiratie stroomt de ruimte in.
Haar blik is op het licht gericht,
waardoor de gouden benen stralen,
rondom is zij polychroom,
verlokt met hoogten hier en dalen
daar, voor rijke kunstminnaars een droom.
In zuiver wit en stralend geel
zit hij te wikken en te wegen
tussen kunst en erotiek,
hij doet zich voor als is hij tegen
’t één en ander, maar dit is de piek.
* Lourens Alma-Tadema (1836-1912)
Schilderij ‘Een Romeinse kunstliefhebber’
april 9, 2018
Heimsinnich is de letter
as ’t begjin fan ’t alfabet;
de fraach ‘wa hat him set’
wurdt ien foar letter.
It kin dochs net sa wêze:
seisentweintich nei elkoar;
de iene nei de oar
is min te lêzen.
Men kin der net omhinne:
ien derfoar en klear, dus sa,
dêr moat it mar op ta,
dan net mear stinne.
Nee wier, it kin noch minder:
’t is de J fan Jan en ja,
sa woe dy it dus ha,
gjin beam mear blinder!
Wêr giet it sa dan hinne
letter mei in waarm klimaat?
De stobben wize ’t paad
om oars te kinnen.
