april 25, 2018
fan Giovanni Bellini*
Ik skamme my de eagen út,
want wekker bliuwe koe ik net,
de eagen waarden ús te swier,
ek dy fan Petrus en Andréas,
ik wol ’t wol witte… stjerrend wier.
Wy heinden út ’e fierte op
dat Jezus it oer stjerren hie,
it wie al tsjuster doe’t er bea,
Andréas murk noch op: ‘In beker…’
En Petrus lei doe al foar dea.
Wy kamen út ’e sliep oerein
doe’t Jezus der ynienen stie
en Petrus oanseach, wylst er sei:
‘Koest net in oere wekker bliuwe?’
Hy skamme him, wy diene ’t mei.
* Giovanni Bellini (1430-1516)
Skilderij ‘Jezus bidt yn Getsémané’
april 23, 2018
Der is noch romte, hat er sjoen,
de doar stiet foar him iepen,
dus wêrom net in wjukslach dwaan,
al wie ’t mar om te sliepen.
Hy hat syn hert gjinien noch jûn,
is net foar eigen aaien
en ’t kroast in faai bestean te jaan,
no’t jagers frijút jeie.
Dus jou him mar ’t appartemint
mei útsicht oer de dakken,
dan sjocht er hoe’t in oar it docht
en heart har grif wol gakken.
Wat no, in reidhin dy’t dêr rint
of stiet dy stil by ’t neiteam?
Sy sjocht noch yn de takomst ljocht,
hy hâldt it by in deidream.
