juni 11, 2018
It tsjuster strykt de foarmen fuort,
wat kin men dan der noch fan meitsje?
Oars net as in byld dat swart
foar eagen komt, dy’t noch net laitsje
sille, skilders komme kleur tekoart.
De moanne sakket nei de kym
en sil de foarmen daliks reitsje,
mar feroaret dan it byld?
’t Hielal kin foar de skilder pleitsje
dat er yn syn siele kleuren fielt.
Sjedêr… de ierde hat it troch
mei ’t skynsel fan in strjitlantearne,
heger as it moanneljocht;
de foarmen dy’t dertusken steane,
hat de skilder yn de nacht om socht.
’t Is net genôch, hy wachtet noch
nei ’t streekjen fan de kromme foarmen
op it folle sinneljocht.
juni 10, 2018
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
Gaudí lit Barcelona sjen
as stêd fan weach en hichte,
heech troch mannich slanke toer
en muorren dy’t as wetter weagje,
nea giet dy beweging oer
yn wat foar ’t keunstich each net kin,
de foarmen sprekke as gedichten.
Gaudí, reumatysk al as bern,
seach foarmen yn beweging,
reizge yn de tiid werom
en liet de âlde stilen weagje
tusken wrâldsk bestel en from,
sa gie gjin stikje keunst ferlern,
fan boppen kaam foar him de segen.
Guadí seach boppe stêd en lân
de ‘Hillige Famylje’,
tuorren fan in katedraal,
in oseaan dy’t ivich weaget,
sa fertelde hy ’t ferhaal
fan ’t Bern oan heit en mem har hân,
it sil de tiden troch noch spylje.
* Foto ‘Antoni Gaudí’
** Foto ‘Sagrada Familia’