augustus 29, 2018
fan Albrecht Dürer*
Dûnse ha ik, troch de poarte,
bliid lykas in bern,
om’t ik troch alles hinne wie,
elk koe it oan my sjen.
Jierren lei ik as ferlamme
keardel foar it each
fan elk dy’t nei de timpel gie,
al bliid dat ien my seach.
Faakris fielde ’k my beskamme
om myn lege hân,
omdat ik noait in folle hie,
want neat brocht ik ta stân.
Mar dat diene wol twa mannen,
samar wie ’k oerein,
in wûnder dat ’k op fuotten stie,
want jierren hie ik lein.
Withoefolle grutte eagen
fan ferwûndering
waard ik gewaar om wat ik die…
gjinien seach my as ding.
* Albrecht Dürer (1471-1528)
Yllustraasje ‘Petrus en Jehannes
litte in lamme man wer rinne’
augustus 28, 2018
van Fritz von Uhde*
De bomen waren zonder blad,
maar in verwachting van het voorjaar
dat maar niet komen wou,
het pad leek zonder eind,
was modderig, op plaatsen nat,
spoordiep als in geen jaren.
Zij beiden waren onderweg
van ’t hoge noorden naar het zuiden
als man, trouw aan een vrouw
die naar het einde liep,
nog vol verwachting na de pech
dat zij geweigerd waren.
Want elke herberg was bezet
door lui die pasten op hun tellen,
want buiten kroop de kou
door huid en haren heen;
de weigering werd voor hen wet,
ondanks ’t nabije baren.
De bank die geen beschutting bood,
wel stevigheid om bij te komen,
verwachtte dus de vrouw,
maar in de verte stond een stal,
die noodde in acute nood…
een kind als in geen jaren.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘De zware gang’