oktober 26, 2018
fan ûnbekend*
In frou kin wol allinnich stride
as de moed har net ûntbrekt,
it libben om har ynset freget…
sy docht gjin stap fansiden.
Lit Artemisia mar rinne,
jong al widdo, mar direkt
naam sy ’t regear waar foar har soantsje,
sa stie hy net allinne.
Mar kaam hy boppe bernejierren,
Artemisia bleau oan,
beskôge him noch as har mantsje,
sa wie sy net beswierre.
Lit Artemisia mar farre,
kommandante fan har float,
fiif skippen tsjin dy fan de Griken,
sy hat har moed net sparre.
Foarst Xerxes fûn de manlju frouwen,
Artemisia oan board
wie man, dy’t meifocht mei de Perzen,
te manlik om te trouwen.
* Skilderij ‘Artemisia I fan Karië’
oktober 25, 2018
fan Hendrik Jan Wolter*
fan Willem Witsen**
No lizze se noch oan de kaai
en baaie yn de middeissinne
tusken skitterjende tinten;
de fleur deryn, want dy moat mei
om fan en út ’e see te winnen.
Wannear’t de jûn komt mei it read,
begjint it lûken oan de touwen,
falt de wyn oan op ’e seilen
en sylt de waarmte mei foar neat,
dat opstrûpt binne noch de mouwen.
De hannen smite, lûke net
foar neat, de winst is al te peilen.
Stiif leit er wiken tsjin de kaai,
it wyt op ’t skimerswarte wetter
seit wat fan de lette winter;
in twirke fiert de reek en teiwaar mei,
de tinten komme folle letter.
* Hendrik Jan Wolter (1873-1952)
Skilderij ‘De haven fan Polperro’
** Willem Witsen (1860-1923)
Skilderij ‘De âlde Skâns te Amsterdam’