november 13, 2018
van Fritz von Uhde*
De hemel wilde hen graag zien,
het liefst in ’t wit als zomerwolken,
met boeketjes bovendien,
want laat de meisjes tot mij komen.
De jongens hadden minder zin
om ’t heil met bloemen te vertolken,
lieten zich er niet mee in,
boeketjes waren voor de slomen.
De vaandels spraken hen wel aan,
omdat het hard begon te waaien;
bleef een drager even staan,
dan kon het doek op hen toe komen.
Maar wat er kwam, sloeg plotsklaps neer,
verweekte spoedig al het fraaie,
geen boeketje had het meer,
het hemelwater bleef maar stromen.
Geen meisje kon de hemel zien
vanwege alle pijpenstelen,
natte haren bovendien…
hij kwam misschien wel in hun dromen.
* Fritz von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Kinderprocessie in de regen’
november 12, 2018
It hat wer west, de ljochte simmer
joech de tiid oer oan de hjerst
mei tûken dy’t it hingje litte,
swier fan ’t ôfskie, want de rest
fan ’t jier beslacht it folle slimmer.
Dan slacht de stoarm de lêste blêden
fan de beam… en folget rêst.
No hinget noch in lichte dize
yn de fierte oer it fjild,
wylst streken by it swurk lânssjitte,
licht fan ’t wolkom, want sa tilt
it op fan… lit it folk ferrize.
Dan slacht de swierte ta, want rêde
kin men ’t net, it fjild hâldt fêst.
Wa kin in folk mei wjukken skeppe,
fleanend by de streken lâns?
It is gjin saak fan mjitte litte
om te reitsjen yn balâns…
wat oerbliuwt is de slingertreppen.
