december 4, 2018
van Fritz von Uhde*
Geen wonder dat ze panisch waren,
want wat konden zij nog doen
om deze vroege dood te keren,
anders dan zo nu en dan een zoen.
Zelfs oma had geen wondermiddel
dat kon helpen tegen dood
gaan of om hoge koorts te weren,
geen verlichting gaf de moederschoot.
Wie had de vreemdeling gewezen
op wat hen te wachten stond?
De armoe sprak uit hut en kleren,
maar geen wanhoopskreet kwam uit hun mond.
Toch kwam hij bij hun wezen binnen,
vond daar wezenlijk verdriet,
genas hun wanoop door het wonder
dat de hoge koorts het kind verliet.
* Frits von Uhde (1848-1911)
Schilderij ‘Christus geneest een ziek kind’
december 3, 2018
Men moat it dochs wol witte
dat er thúsheart yn de einekoai,
wat goed te sjen is oan syn rinnen
sûnder lûd, it giet him om de proai.
Stil koed er net mear sitte,
dat hy draafde nei de Grienedyk
om deipassanten ta te blaffen:
‘Kom meikoarten nei it eineryk!’
Gjinien mei it ferjitte:
trije iuwen leit de koai yn ’t fjild,
salang ek moasten poaten rinne
sûnder lûd, se binne heger tild…
… as dy fan oare hûnen,
jakkerjend oer ’t lege Pottenstrân,
sadat de einen, mei troch ’t blaffen,
kwêkjend fleane oer it lân…
… om yn de koai te swimmen,
dêr’t gjin stap fan hûnepoaten klinkt,
mar dêr’t it hûntsje fan de foto
sûnder lûd de koaiker winkt.
