Yn it wykein

It wurk leit achter harren,
mannen dy’t in wike lang
it kraanskip draaie litte,
ha it tsjin de reiden lein;
dit wykein leit it earste rang
mei ’t each op pseudo-skippers,
dy’t oars net ha as by de ein
in middei út te farren.

De stêd leit achter harren,
jongelju fan ’t ynternet
dy’t fan in netwurk witte,
ha har slach dit wykein slein;
it túch ha se der net by set,
dochs binne ’t skûtsjeskippers,
al is it mar foar sneon en snein,
se witte ek fan farren.

André Gide

fan Paul Albert Laurens*

Hoe soe in bern al delsjen kinne
op it byld fan heit of God
dy’t strang him yn de eagen sjocht?
De jonge ûndergiet syn lot
en moat mar oan de wetten wenne.

Hoe soe de jongfeint dan net trouwe
mei in nicht him goed bekend?
Dat lot lykwols docht him gjin rjocht,
hy rekket oan de bân net wend
en sil de keatting stikken houwe.

Hy hat him oan de wrâld sjen litten
as de homoseksueel
dy’t skriuwend foar syn rjochten focht,
de wrâld seach him as skean en skeel,
hat amper fan syn freonskip witten.

Hy hie begrutsjen mei de swakken,
seach de froulju foar fol oan,
waard troch de roomske god fertocht
fan ’t skriuwen op in falske toan…
dochs krige hy syn priis** te pakken.

* Paul Albert Laurens (1870-1934)
Portret fan André Gide

** Nobelpriis foar Literatuer yn 1947