januari 2, 2019
Slavinne ha ik jierren west
fan lju dy’t jild oan my fertsjinnen,
ek fan in geast dy’t my de wierheid sei
oer minsken dy’t op strjitte rinne.
Twa frjemden kaam ik juster tsjin
en daliks liet de geast him hearre:
it wiene feinten fan de heechste God,
it waard my hieltyd iepenbierre.
Ik rôp it harren achternei
oant ien syn nocht fan ’t skreauwen krige,
hy rôp de geast oan dat dy út my gie,
mar wat hy sei, wie dochs gjin ligen.
Slavinne fan de geast bin ik
net mear, mar wol fan de twa bazen,
dy’t my gjin munt mear wurdich fine, ’k hear
dy beide noch grimmitich razen.
As ik my geastleas net fersin,
ha beide frjemden straf fertsjinne.
januari 1, 2019
van Caspar David Friedrich*
Het schip ligt stil in de rivier
en wacht verlangend op een zucht,
nog rustend tussen nacht en dag;
de nevel hangt lang in de lucht,
het zuchten helpt geen zier.
De ene oever kleurt wit-groen,
de resten van herinnering,
het schip ging langzaam overstag
nadat het nog een zuchtje ving,
nu niet, want dat was toen.
De toekomst kennen ze nog niet,
er was wel sprake van ’t gerucht
dat men op beter hopen mag,
zoals een vogel in zijn vlucht
de overkant al ziet.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Morgennevel in het Elbdal’