februari 9, 2019
fan ûnbekend*
As sulversmid bin ik myn eigen baas
en meitsje timpeltsjes foar Artemis,
dy’t yn ús stêd har timpel hat;
ik makke winst, ’t bedriuw rûn bêst,
de klant wie ek tefreden,
mar sûnt it nije leauwe giet it mis.
It kristenfolkje spilet ek foar baas,
is fan syn eigen falske leauwe wis,
moat neat fan ús goadinne ha
en is foar myn bedriuw in lêst;
ik ha ús folk oproppen
ta aksje, wat hjir gjin gewoante is.
It slagge, ús teäter rekke fol,
de hiele stêd kaam op foar Artemis,
dy’t út ’e himel fallen is,
har byld stiet foar ús muorrefêst;
doe gie it los mei roppen
en razen, foar ús hannel gie it mis.
Uteinlik wie ’t de skriuwer fan de stêd
dy’t oan it wurd kaam foar in kompromis,
wat Artemis en my net rêdt.
* Yllustraasje ‘De sulversmid fan Efeze’
februari 8, 2019
fan ûnbekend*
Hy wist wol wa’t syn âlde pake wie,
de strider mei deselde namme:
Cato, ’t siet him yn it bloed,
in stream troch generaasjes hinne,
nea ha sy har skamme.
Hy wist wol wêr’t er yn ’t bestean foar stie,
soe nea foar senatoaren wike;
neffens âlde pakes moed
liet hy gjin kâns op winnen rinne,
rûn dan ek oer liken.
Hy hie it net op konsul Caesar stean,
oarsom koe dy syn bloed wol drinke;
Cato rûn dêrtroch gefaar
om yn de finzenis te kommen…
koed er fierder sinke?
Hy hie ’t wol hân, woe nei de djipte gean
troch eigen hân, ree om te snijen,
’t barde mei in breed gebaar;
syn freonen wiene as ferstomme…
rûnom wie djip swijen.
Byld ‘Cato Uticensis’