februari 10, 2019
fan ûnbekend*
Hélène, prinses fan Orléans,
dan wit men wol: fan heech komôf,
it kin wiswier net misse
dat sy wie gjin man,
mar ’t stiek by har al gau net nau.
Sy stiek it wide wetter oer,
socht nei de boarne fan de Nyl
en koe de fierte risse,
wist fan rêst noch doer,
ferlear oan Afrika har siel.
De swarte siel stie har hiel nei
en joech krekt oan hoe’t mei de spear
de bisten deade waarden,
mar sy lei de wei
út fan de blanke mei ’t gewear.
’t Gewear hie syn fertuten dien:
it nylhoars lei folslein ferslein,
gjin needsaak om te laden;
it read rûn troch it grien…
de blanke siel hat tanke sein.
* Foto ‘Prinses Hélène op nylhoarsjacht’
februari 9, 2019
fan ûnbekend*
As sulversmid bin ik myn eigen baas
en meitsje timpeltsjes foar Artemis,
dy’t yn ús stêd har timpel hat;
ik makke winst, ’t bedriuw rûn bêst,
de klant wie ek tefreden,
mar sûnt it nije leauwe giet it mis.
It kristenfolkje spilet ek foar baas,
is fan syn eigen falske leauwe wis,
moat neat fan ús goadinne ha
en is foar myn bedriuw in lêst;
ik ha ús folk oproppen
ta aksje, wat hjir gjin gewoante is.
It slagge, ús teäter rekke fol,
de hiele stêd kaam op foar Artemis,
dy’t út ’e himel fallen is,
har byld stiet foar ús muorrefêst;
doe gie it los mei roppen
en razen, foar ús hannel gie it mis.
Uteinlik wie ’t de skriuwer fan de stêd
dy’t oan it wurd kaam foar in kompromis,
wat Artemis en my net rêdt.
* Yllustraasje ‘De sulversmid fan Efeze’