februari 12, 2019
van Gelij Michajlovitsj Korzjev*
Met beide ogen keek hij diep
de verte in, zijn blik kwam overeen
met zijn verlangen over grenzen
heen te trekken naar een staat
waarin hij aarden kon…
voordat zijn vaderland hem riep.
’t Gevoel sprak van een ogenblik
voor ’t afscheid, want zijn hart was niet van steen,
zelf sprak hij nog van: ‘Beste mensen,
trek het je niet aan, hier staat
een man die je weer ziet…
voordat de ander schiet, mik ik.’
De diepte zag hij als soldaat
wel juist, dus was de afstand geen probleem
om over grenzen heen te schieten,
maar zijn blik was niet in staat
de scherven al te zien…
die ene bracht hem van de kaart.
Met één oog ziet hij niet meer diep,
maar scherp dat beter is het eigen heem
dan verderop een plek te wensen.
* Gelij Michajlovitsj Korzjev (1925-2012)
Schilderij ‘Sporen van de oorlog’
februari 11, 2019
De holle heech, mar soms foardel,
’t is net allinnich yn de loft te finen,
’t langstme dat de himel iepenbrekt,
joech him sûnt de bernetiid al del.
Bûch dêrom faker nei de grûn,
bytiden sil it ljocht op ’t fearke skine
dat in ingel fleanend falle liet,
’t wurdt foaral troch berne-eagen fûn.
Want grutten ha wat mear mei hurd:
it asfalt om mei faasje op te fleanen,
rubberbannen gûnzje ’t toanleas liet,
blaze ’t fearke op ’e luchtstream fuort.
De ingel blaast it wer werom,
dat berne-eagen der oerhinne geane
en in finger oer de rûntsjes strykt…
’t fearke bûcht foaroer, de rêch wurdt krom.