maart 11, 2019
Der sit op ’t each gjin libben yn,
it liket allegear noch keal,
mar wat net is, kin komme,
wat men sjocht, is skyn.
Wol fleach de fleugel op ’e wyn
fier fuort, de mêst stiet no foar peal,
de poarte wie ferstomme,
dat is wiken lyn.
De gaffel hat ferlet fan ’t seil,
dêrsûnder fart it skip mar heal;
al is de wyn ek romme,
op it each gjin heil.
Sjedêr, de gong nei boppen steil,
de kleuren binne net mear feal,
gjinien fielt him ferklomme,
libben boppe peil.
maart 10, 2019
fan Wassily Kadinsky*
Wat soene al dy foarmen wêze?
Grif misfoarme sa te sjen
en ûnfolslein, yn tizen,
gjin begjin en sykjen oan,
de ynhâld giet ferlern.
De letters binne net te lêzen,
roppe sa gjin bylden op
fan delgean en wer rize,
op ’e grûn of op ’e troan
of komt it op ’e kop…
… ferkeard? De keunstner koe it witte,
keas foar ’t each in oare wei,
soe sa de takomst wize,
disharmoanysk waard de toan,
de tiidgeast achternei.
Lit nimmen mear ferjitte
dat Kadinsky rûn foarop,
al bliuwt dat yn de dize
sûnder titel, dé ikoan
fan sûnder sturt of kop.
* Wassily Kadinsky (1866-1944)
Akwarel ‘Sûnder titel’