april 3, 2019
fan Jan Luyken*
Al jierrenlang bin ik matroas
en ha op mannich skipke fearn
yn stille riten en stoarmwaar,
kaam altyd feilich yn de haven,
mar de lêste reis wie oars.
Mei sudewyn fan Kreta ôf
koe ’t folle seil der rom by stean;
ynienen foel de wyn deryn,
wy waarden fan de stoarm as slaven
oan de riemen… los dat tou!
De stoarm hold oan, dus fracht oerboard,
de mêst en gyk der achteroan,
it skip waard licht lykas iksels,
yn dagen hiene wy net iten,
net in hap, mar wie soks snoad?
’t Wie Paulus dy’t ús ite liet
en moed ynspriek op wisse toan:
wy soene rêden wurde, soe
it ús dan om de skipbrek spite?
Syn gelyk, ’t is wier, sa gie’t.
* Jan Luyken (1649-1712)
Yllustraasje ‘Skipbrek by Malta’
april 2, 2019
van Arkadij Aleksandorvitsj Plastov*
Hij is dood, ging onder in vergoten bloed,
verdween voorgoed uit het gezicht,
nadat hij Rusland had verschroeid,
Siberië vanwege ijs gemeden,
waarin de onschuld streng bevroor,
maar nu ontdooit het land, het groene groeit.
Beide leven weer en vatten goede moed,
terwijl de zon met stralend licht
hen begeleidt door ’t groene land,
zij zijn vrijuit van stad naar stad gereden
en toeren op de motor door,
terwijl de zon barmhartig voor hen schijnt.
Tussen balken nodigt hen de koele bron,
het water druipt van hun gezicht,
ze zien de knipoog van de zon.
* Arkadij Aleksandorvitsj Plastov (1893-1972)
Schilderij ‘Het middaguur’H