april 2, 2019
van Arkadij Aleksandorvitsj Plastov*
Hij is dood, ging onder in vergoten bloed,
verdween voorgoed uit het gezicht,
nadat hij Rusland had verschroeid,
Siberië vanwege ijs gemeden,
waarin de onschuld streng bevroor,
maar nu ontdooit het land, het groene groeit.
Beide leven weer en vatten goede moed,
terwijl de zon met stralend licht
hen begeleidt door ’t groene land,
zij zijn vrijuit van stad naar stad gereden
en toeren op de motor door,
terwijl de zon barmhartig voor hen schijnt.
Tussen balken nodigt hen de koele bron,
het water druipt van hun gezicht,
ze zien de knipoog van de zon.
* Arkadij Aleksandorvitsj Plastov (1893-1972)
Schilderij ‘Het middaguur’H
april 1, 2019
By him kin ’t amper djipper,
want hy hâldt de fearren leaver drûch,
de snaffel stekt hy der wol yn
en smyt sa’n stjit neat op,
dan goait hy ’t oer de oare boech.
Neat hat er fan in skipper,
kin sa oeren stean as wie er slûch,
gjin skomjend spoar yn ’t griene wiet,
skrept him net oer de kop,
wol ’t net, dan oer de oare boech.
Fan ûnderen nei boppen,
want hy kaam fan ûnder wetter wei
en wjukke swier de hichte yn,
hy stiet no mei it krop
foarút en hat folslein syn draai.
