mei 21, 2019
van Caspar David Friedrich*
De kloostercel, vier meter lang
en maar drie breed, was het verblijf
waarin hij vond zijn ziel en zaligheid,
hij diepte op en keek naar boven,
was voor de duivel niet meer bang…
wie kon hem van het heil beroven?
Hij schreed getrouw naar de kapel,
waarin zijn stem klonk in het koor,
niet luid vanwege onderdanigheid,
hij diepte op en keek naar boven,
het heil was sterker dan de hel,
dus kon hij God eentonig loven.
Naar buiten werd hem toegestaan
om lucht te scheppen op het strand;
in confrontatie met zijn nietigheid
keek hij van onderen naar boven,
de hemel toonde zon noch maan…
hij voelde ’t eigen vuur vlug doven.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘De monnik aan zee’
mei 20, 2019
In twirre brocht it boppe ’t plak,
doe gie de wyn lui lizzen
as hie ’t sa wêze moatten
yn de winter mei de dei troch rein,
men hie it net foar ’t sizzen.
De winterbloei siet der noch yn
mei rûnom ’t grien fan blêden,
de froast hie dy net koarte;
lizzen gie de wyn, ’t is earder sein,
it sakke… neat te rêden.
Dochs kaam it op it goede plak
as reinjas om de stâle
as hie de duvel boarte
mei it plastic fan begjin oant ein,
mar ’t is wol fierder rôle.
It rôle alle seeën yn,
gjin twirre wie noch sûnder
in plastic jas, mar blommen
wiene net te finen… yn de rein
gie ’t fynspul stadich ûnder.