mei 14, 2019
van Odilon Redon*
Als gnoom bewoonde hij de aarde
met het lichaam vaak erin,
zijn geest wou liever zweven
tegen eigen zwaarte in
om grenzenloos te leven.
Toen liet hij hoofd en lichaam scheiden
met het oog op licht gewicht
om klimmend los te komen,
maar het tweede oog zat dicht,
wat hoort bij deze gnomen.
Dus richtte hij zich tot de hemel,
vroeg om ’t hoofd een aureool,
die als ballon kon stijgen,
zwevend werd hij het idool
van gnomen met nog lijven.
Geen grens zou hem nog tegenhouden,
als een aardse engel kon
hij niet meer zelf beslissen…
was hij gnoom of een ballon?
Hij hoorde plotsklaps sissen.
* Odilon Redon (1840-1916)
Schilderij ‘Een gnoom’
mei 13, 2019
Ut ’e mist fan it ferline
komt de ‘Vlotburg’ foar it ljocht,
in boarch boud op in stielen flot,
dat fart lân út lân yn,
’t lit yn de dize hjoed ferdwine.
Middenyn de rin fan iuwen
hat it ridderfolk al socht
nei libben tusken dier en God,
it ried lân út lân yn
en liet him op gefoelens driuwe.
Yn it striidperk fan it libben
boude hy oan ’t ideaal
fan ridder wêze op in flot;
tsjin spot en muoite yn
brocht hy yn byld syn tiidsferhaal.
Op it dak foar de kantelen
rôp er om syn trouwe maat,
de pony tusken him en God;
syn hân gie út en yn,
lykas ’t gefoel, elk nei syn aard.
