mei 28, 2019
van Caspar David Friedrich*
Zijn blik spreekt helder: ‘Dit ben ik,
geen ander, want ik ben geschapen
om zover het kan te overzien,
ik zwijg het liefst als ik er sta,
veel langer dan een ogenblik.’
Te zien van voren geeft geen pas,
het gaat niet om zijn open ogen,
maar om wat het ruime landschap biedt,
natuurlijk komt de verte na,
hoewel er groeit geen sprietje gras.
De verte stijgt juist boven ’t hoofd,
hij heeft de hoogte overwogen,
kon er met zijn ratio niet bij,
maar zijn gevoel spreekt hem wel aan:
‘Ik heb de harmonie beloofd.’
Het golvende van land en zee
is voor zijn open geest geschapen…
gaat dit ogenblik hem nu voorbij?
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Zelfportret’
Schilderij ‘Wandelaar boven de zee van Fog’
mei 27, 2019
Blau-wyt wie er ynpakt,
it swarte bistke yn de tas,
it ljocht koe krekt net by him komme,
lykas wist it: ’t jout gjin pas,
it tsjuster hat it foartou nommen.
Donker wie syn takomst,
mar net fanwege ’t swarte skiep,
syn poaten koene him net drage,
lizzend foel er dan yn sliep,
syn nacht wie langer as tsien dagen.
Oantaast yn de harsens
gie ’t lamke mei de frou op reis,
de earste, ek de alderlêste;
yn it blau-wyt ûnderweis
wie foar dy beide dochs it bêste.
