juni 11, 2019
van Caspar David Friedrich*
Hij weet van zon en maan al veel
en van de aarde des te meer,
van sterren en planeten,
ieder is van het heelal een deel…
hij wil meer diepgang weten.
De maan bevindt zich in ’t kwartier
dat naar de volheid streeft, van keer
op keer dezelfde keten,
dat is daar, ver weg, maar hoe het hier
is, wil hij ook graag weten.
De stenen spreken hem wel aan
met zwijgende massiviteit,
hij weet wel hoe zij ’t deden
die eronder liggen, ’t is een feit
van inzicht in ’t verleden.
De maan bewaart nog het geheim
van leven in de eeuwigheid
waar geesten ook van weten…
hoe hij ook van diep- naar hooggang pleit,
die weg is niet te meten.
* Caspar David Friedrich (1774-1840)
Schilderij ‘Een wandeling bij schemering’
juni 10, 2019
De glêzen heine it lemieren,
it ljochtsjen fan in nije dei,
dêrachter hearsket noch de sliep…
’t is snein.
Dêrfoar ferriist heech de Martini,
dy’t wachtet op de nije dei,
wannear’t de hoeder ropt syn skiep…
de ein.
Dêrtusken rêste tûzen deaden
op ’t âlde tsjerkhôf dat dêr leit,
noch altyd yn in djippe sliep…
foarsein…
… is har it rizen út ’e deaden
by ’t ljochtsjen fan de nije dei,
wannear’t de hoeder ropt syn skiep…
’t begjin.
Jûn riist noch ljochtsjend it teater
lykas ’t lemieren al foarsei,
de strielen spylje ’t heech en liep…
mei sin.