oktober 2, 2019
fan ûnbekend*
Do hast fan my it boadskip krigen
oer de lospriis fan ús Hear,
dat wy beholden wurde,
dêrmei bist noch net klear,
it komt ek oan op dwaan en bidde.
In man sil net mei rúzje drige,
hat gjin grime as er bidt,
hy moat syn hannen heevje
en witte hoe’t it sit
mei ’t eigen suver dwaan en litten.
In frou bliuwt dimmen, mei net stige
boppe manlju út, sy heart
allinnich ta te harkjen;
har gouden sier bedjert
it bidden, froulju kinne ’t witte.
Mar Paulus, beide binne skepen
as lykweardich op elk mêd;
de man kin it net litte
de frou te hearren rêd
mei ’t wurd en fierder… lit mar sitte.
* Yllustraasje ‘Frou mei sieraden’
Part fan it Fausta-fresko yn Trier
oktober 1, 2019
van Edward Burne-Jones*
De stenen waren sterk verweerd,
de halve boog was neergekomen,
het afgebeelde nog bewaard,
de doorgang riep hen op te dromen.
De snaren hielden zich doodstil,
omdat de burcht sprak over doden;
het onheil was hun niet bespaard,
de stad sprak over hongersnoden.
Zij hebben ook in nood verkeerd:
de witte broden in de weken
vóór hun toekomstige bestaan
verkruimelen, een brekend teken.
Toch overwon hun sterke wil
om niet voor tegenstand te wijken;
de rozen spraken hen zo aan:
‘De liefde wijkt ook niet voor lijken.’
* Edward Burne-Jones (1833-1898)
Schilderij ‘Liefde tussen ruïnes’