januari 1, 2020
Sechtjin lege eagen
stoarje nei de lege loft,
dy’t fol west hat mei fjoer
en reek, de dize hinget
foar de middei noch in skoft.
Nijjiersminsken seagen
hoe’t de pylken spatten fjoer
yn alle kleuren fan
de bôge, guon ha skôge
’t faaie libben, ’t hold net oer.
Ien fan beide eagen
hâldt de moed der noch wol yn
om takom jier te sjen
hoe’t pylken kleuren spatte
sûnder dat men rekket blyn.
Optimisten sjogge
no al út nei takom jier
mei stjerren oan de loft,
in knypeach nei de takomst…
lok foardat it is safier!
december 31, 2019
van Vincent van Gogh*
De haven is niet mijn domein,
geen kind hoef ik te voeden
op een boot door stoom gevoed,
iets verder moet ik zijn.
Een buurvrouw hield mij aan de praat,
van acht de lieve moeder,
’k heb de laatsten nog gevoed,
was dag en nacht paraat.
Zij had het over rook en stoom,
de stoomboot als een loeder,
al dat nieuwe, zwart als roet,
was als een nare droom.
De wolken speelden ook nog mee,
’t geheel dreef haar tot woede:
‘Dat dit in de haven moet,
’k blaas stoom af met mijn nee!’
Ik moet niet in de haven zijn,
maar bij een lieve moeder
die gevraagd heeft of ik voed
haar kind, dus ik verdwijn.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘De min’
Schilderij ‘Gezicht op de haven van Antwerpen’