april 9, 2024
van Thomas Harold Beament*
Zij waren met de zee bevriend,
de vriend die zorgde voor hun maal,
dat dankbaar aangenomen werd,
ze zongen met de golven mee:
‘Wij eren onze god de zee!’
Verdrongen werd het vijandsbeeld
van woede bij een zware storm
als boete voor wat was misdaan
of nagelaten… ja of nee,
toch eerden zij hun god de zee.
Zij gingen hand in hand op pad
nadat verzameld was de moed
om god te vragen waar hij bleef
die voer naar zee, ook voor hen twee,
zij eerden nog altijd de zee.
Maar toen de golven spuwden schuim,
geen antwoord gaven op hun vraag,
verscheen het valse vijandsbeeld,
het was de kwestie ja of nee,
het beeld bleef van de wrede zee.
* Thomas Harold Beament (1898-1985)
Schilderij ‘Moedig zeewaarts’
april 8, 2024
It moast der wol fan komme
nei’t de stream ta stilstân kaam,
sadat de trochgong dreau,
net trochgie nei it sammelpunt,
dêr’t jierren lang de massa bleau.
Dus moast der groeven wurde
troch de jongste fan it pear,
dy’t ek al tachtich wie,
hawar, foar him wie dat gjin punt,
want hy gie troch: nei ’t wurd de die.
Hy stiek de skeppe djipper
as in heale meter yn
de grûn noch sûnder dat
er stjitte op it middelpunt
fan ’t lid… it wie al in djip gat.
Al hymjend groef er fierder
oant syn rêch in seintsje joech:
‘Mei tachtich yn de bocht
komst op in brek-, dus kritysk punt,
giest troch, dan kom ik net mear rjocht!’