januari 31, 2020
fan ûnbekend*
Wurdt de namme Hades neamd,
dan glydt in rille oer de rêch
en sjocht men him al kommen
nei de Styx, dy’t stadich streamt,
it wolkom klinkt yn ’t deaderyk.
Mei twa broers hie hy de macht
oer ierde, see, it hiele al;
Poseidon, Zeus en Hades
joegen op it minskdom acht
en dêrom woe it wol omlyk.
Mar wa’t stoar, koe net werom,
in rille glied him oer de rêch,
hy moast nei Hades komme;
fearman Charon hold him stom,
de Styx oer wie der gjin ûntwyk.
Hades’ wolkom klonk iiskâld:
‘Omdat ik rjocht en feardich bin,
lit ik gjinien ûntkomme,
altyd ha ’k itselde sin,
foar elkenien is ’t lot gelyk.’
Byld ‘Hades’
januari 30, 2020
fan Jan van Goyen*
It sân begûn te stowen,
de brâning rôle fierder as
by ’t rizen fan de sinne,
blêden kundigen it oan,
lykas it koeren fan de dowen.
Hy koe der krekt noch komme,
it sket kaam him wol goed fan pas
by syn ferinnewearre
skuorke, ’t foel net út ’e toan
by ’t flitsen en it fiere brommen.
Fan ûnderen nei boppen,
syn wâljend inerlik kaam los;
by ’t oangean fan de tonger
seach er himelsk klear de troan
fan God, dy’t harke nei syn roppen:
‘Wol net ferinnewearje
de boer, hy sit hjir… krap by kas.’
* Jan van Goyen (1596-1656)
Skilderij ‘Tonger’