februari 18, 2020
van Vincent van Gogh*
Ik was ontdaan door het bericht
dat Mauve is gestorven,
mijn oude meester in de kunst,
waaraan ik veel te danken heb,
hij blijft voor mij in zicht.
Wie dood is, rekent men niet aan
de woorden die gesproken
zijn, ’t ging niet over ware kunst:
mijn aard was met venijn behept,
hij is toen doorgegaan.
Ik ben mijn eigen weg gegaan,
omzoomd door lichte tinten,
in tegenspraak met het bericht
dat ik onlangs gekregen heb,
zijn dood trek ik me aan.
Wie haalt uit het venijn zijn gram?
Ik moet er niet aan denken,
dus geef ik Mauve het gezicht
van bloei, wat nu weer vriendschap schept,
mijn ‘In memoriam’.
* Vincent van Gogh (1853-1890)
Schilderij ‘Herinnering aan Mauve’
februari 17, 2020
It moast der wol fan komme,
sa giet it troch, want troch de tiid
nimt ôf de hoop op blêdbreed grien
en glimmend brún, de tiid hat nommen.
De blêden falle gatten
yn, ’t is al wer it âlde liet
fan wat earst opkomt, dan is ’t dien,
dat troch de tiid sil ’t wol sa moatte.
Ferheard sjocht op de minske
as stof de woartels stikke lit,
hy hat de tiidgeast net ferstien,
mar tocht allinnich oan syn winsken.
Dan leit it sa derhinne,
it skûtsje dat net better wit
as dat de tiid is fierder gien,
sa sil it nea in priis wer winne.
