december 14, 2020
Se sitte tusken bei en snile
út it sicht fan ’t skrillich wyld,
dat sels noch net te sjen is,
te betiid foar daliks al yn byld.
Se ha ’t oan tiid om nijs te dielen,
op te skeppen oer de bút,
dy’t no net mear te sjen is,
mei de hagel skeat it bloed derút.
It giet fan hazzen nei de guozzen,
fierste folle foar de boer,
dy’t sjocht wat sa ferlern giet,
fretters sprekke op tsjin syn natoer.
It praat komt út by rappe reeën,
folle grutter as in goes,
gjin wyld dat him mear sjen lit…
gean se sûnder bút dan mar nei hûs?
Dan rize beide jagers boppe
lysterbei en snile út,
de lopen wurde rjochte
foar de knal… de hazze naait rap út.
december 13, 2020
fan ûnbekend*
Hy hat wat fan in teddybear
om mei op bêd te nimmen,
oan syn sliepen leit it net:
wol tweintich oeren nacht en dei,
de rest is hy oan ’t trimmen.
De beam yn giet him maklik ôf,
by need kin hy ek swimme,
oan ’t bewegen leit it net
dat hy sawat op stjerren lei,
der wie ferskil yn stimmen.
De jager gie it om de hûd,
hy woe safolle sjitte
dat er jild as wetter hie,
sa rekken der miljoenen wei,
dêr koe hy net mei sitte.
It folk dat fan it bearke hold,
hiel oars as stil te lizzen,
seach dat dit tsjin ’t libben wie;
de wet joech oan de jacht in draai:
it dier hie ’t foar it sizzen.
* Foto ‘Koalabear’