december 22, 2020
van Jean-Léon Gérôme*
De kooi waarin ze zat,
was groter dan een vogelkooi
met tralies, geen ontkomen aan,
toch was de vrijheid die ze had,
de kans om te ontspannen.
De spanning ging de boog
te boven, want zij had geen schuld
aan wat een ander had gedaan,
alleen liep zij toen in het oog
van al te stoere mannen.
Die mannen hielden hoog
wat in het duister was gehuld
om zelf in onschuld voort te gaan,
’t was niet belangrijk wie er loog,
het ging om samenspannen.
Maar samen spelen zij
het spel van vorst en koningin,
de mannen zijn hun onderdaan,
zij voelt zich nu een uurtje vrij,
haar schuld is uitgebannen.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Schaken’
december 21, 2020
De âlde beam kreunt lûder
by berjochten út ’e wrâld
dy’t hieltyd skerper klinke:
‘Telle sil ik hiel it folk,
troch my wurdt mannichien net âld.’
Mar kroane hearsker fan de
hiele wrâld, wol harkje nei
’t berjocht om te fertellen:
‘Net it tellen is it ien
en al, dêr is de ein fan wei.’
‘Jim sille troch de knibbels
gean, de holle bûge foar
it byld fan bûten azem
reitsje, deaden binne tolk
fan… foar in foarst is neat te bar.’
‘Do kroane hearsker troch de
dea, wol sjen it daagjend swurk,
it sein om te fertellen
dat it mei dyn hearskjen dien
is… telle is gjin hieljend wurk.’