mei 2, 2021
fan ûnbekend*
It wie de fraach, wa hat gelyk:
Charles Darwin of de Skepper
fan it universum mei
fan alles, dea of libben;
it wie de tiid fan gjin ferlyk,
’t ferskil wie nacht en dei.
John Scopes hie al in rommer sicht
op alles: út matearje
kaam it hiele libben fuort;
gjin sprake fan de skepping,
dêrtroch sloech it witten ticht,
it gie om kostber guod:
de frijheid om goed ûnderwiis
oan bern, de evolúsje-
lear woe Scopes yn skoalle ha
om frij te ûnderwizen;
foar de kristen wie ’t in griis
dat Darwin sloech sa ta.
John Scopes moast komme foar ’t gerjocht:
de Skepper, net Charles Darwin
hie gelyk, dat moast men bern
op skoalle witte litte;
hoe’t de learaar dêroer tocht…
gjin sprake fan ‘it kin’.
Foto ‘John T. Scopes’
mei 1, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
Iksels siet yn benearing
oer it lot dat ek my treffe koe,
lykas de hiele ierde,
dat ik sei: ‘It is mei my no dien,
wat ha ik as profeet dan noch te bieden?
In klopjacht, klam en kûle
wachtsje ierdbewenners, it komt sa:
sy falle yn de kûle
nei de klopjacht, komme sy derút,
dan klapt de klam ticht, wat is om te gûlen.
As slûzen boppe iepen
komme en it ierdske fûnemint
begjint op slach te skodzjen,
spjalt de ierde, skokt wyld op en del,
har fal is djip, der is neat om te gripen.
Yllustraasje ‘Fal fan de ierde’