augustus 11, 2021
fan ûnbekend*
Jesaja
De Heare lit Him sjen as held,
Hy lit syn striidrop hearre,
in rop dy’t oer de hichten klinkt,
de fijân sil it no bestjerre.
Al withoelang hold Ik My stil
om folken tiid te bieden,
no skreau Ik as in frou dy’t winkt
om gau de berte yn te lieden.
De hichte wurdt in woestenij,
al ’t griene is ferdrûge,
ta stille poel wurdt de rivier,
de hjitte hat de wel leechsûge.
De blinen sjogge wer it ljocht,
foar harren binne hichten
ta flakte wurden, harren winkt
it ûnbekende, net ferplichte.
Foto ‘Flak lânskip’
augustus 10, 2021
van Jean-Léon Gérôme*
Hij had zijn plicht verricht,
waarna hij rust kon nemen
met zijn hoofd op ’t zachte lijf,
geen alledaags gezicht.
Een doorn was het begin
van vriendschap tussen lijven
die verschilden zoals dag
en nacht, eruit en -in.
Eruit ging eerst de doorn,
die poot en lijf verstijfde,
toen kwam zijn gevoel erin
van dankbaarheid na toorn.
Hij had gevoel voor pijn
van mens en dier, wat gaf het
wie het was, want leed stak diep,
het ging om samenzijn.
* Jean-Léon Gérôme (1824-1904)
Schilderij ‘Hiëronymus en de leeuw’