oktober 19, 2021
van Thomas Moran*
Wat stelt een sterveling nog voor
zo tussen hemel en ravijn?
Zijn blik gaat alle kanten op,
omlaag, omhoog en ook rondom,
in verhouding oogt hij klein.
Hij kleurt zijn leven tint voor tint,
van rood als bloed naar groen als gras,
zo tussen strijd en goede hoop,
maar ziet rondom alleen maar geel
van jaloers zijn zoals ’t was.
Jaloers kun je niet opwaarts gaan
zo tussen hemel en ravijn,
hoewel het geel blinkt overal;
wat stelt een sterveling nog voor…
niets dan slechts een mens te zijn.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘Grand Canyon of Yellowstone’
oktober 18, 2021
Gjin fûgel ropt it roekoe
oer de weagen fan de Snitser mar,
syn rop klinkt by de Potten,
hy nimt de beammen dus foar kar.
Gjin miuw fljocht nei de pôle
dy’t de namme Roekoe earder hie,
dat eilân is ferdronken,
it wist mei ’t minne waar gjin rie.
Foar him wie stoarm korona,
’t firus dat him deadlik troffen hat,
de ein fan Roekoepôle…
sjedêr wat folle letter bart.
Twa jier gjin skûtsjesilen,
dat de skippers fielden har as wees,
de ein fan de tradysje?
Sjedêr de Roekoepôlerace!
