oktober 23, 2021
fan ûnbekend*
As Sion klaget oer myn dwaan
en litten, al soe Ik myn folk
ferlitten ha, it neat mear jaan;
as soe in mem har bern ferjitte,
gjin begrutsjen ha mei him,
Ik sil Sion nea ferjitte.
In púnfal is de stêd, it gea
ferlitten, mar sjedêr de bou
en yn it lege gea komt ea
wer folk, tefolle om te sitten
by elkoar, safolle bern
dat wêr moat men harren litte?
Ofnommen wiene dy de bern,
mar soannen bringe har werom
en dochters litte har dy sjen,
gjin kening sil de bern ferstjitte,
as in pleechheit stiet hy nêst
dy, hy wol syn soarch sjen litte.
Foarstinnen sille ’t boarst har jaan
en bûge foar dy oant de grûn,
it is mei sizzen net te dwaan,
do silst troch dieden altyd witte
dat Ik bin foargoed de Hear…
hoe soe Ik myn folk ferlitte?
* Foto ‘Bern’
oktober 22, 2021
fan Hermann Vogel*
De ieren fol mei ’t keninklike bloed,
keas Spartakus foar ’t wrakseljen,
sadat er gladiator waard,
mei wa’t net foel te spotten,
slaven hiene by syn leger baat.
Mei ’t slaveleger teach er troch it lân,
hie each foar elke sterke slaaf
dy’t gladiator wurde koe
om frij by him te wêzen,
wat ta ear en rykdom liede soe.
It slaveleger wûn de earste slach,
wat brocht op gong de jacht op bút,
mar inkeld rykdom as it doel
fersloech de dissipline,
’t ideaal fan gladiator foel.
Sa waarden frijen slaven fan de bút
en gie de lêste slach ferlern;
held Spartakus kaam net mear thús,
de dea fersloech de pine…
wa’t earst frij wie, stoar as slaaf oan ’t krús.
* Hermann Vogel (1854-1921)
Yllustraasje ‘De dea fan Spartakus’