november 3, 2021
fan Jan Brueghel de Jonge*
Slaan de eagen nei de himel op,
sjoch ûnder hoe’t de ierde is,
de himel wurdt ea wei yn reek,
de ierde sil as klean ferslite,
myn gerjochtichheid is lykwols wis.
Wa’t op ierde wenje, sprekke op,
sy húnje wa’t rjochtfeardich is,
it binne minsken, wês net bang,
sy sille stjerre as langpoaten,
myn gerjochtichheid is ivich wis.
Ut ’e rotsen binne jimme houd,
as stiennen út ’e graverij
ha Ik jim groeven, harkje dus
nei My, jim sille treaste wurde,
myn gerjochtichheid giet net foarby.
Sjoch nei Abraham, jim âlde heit,
nei Sara dy’t jim brocht te wrâld;
doe’t Ik him rôp om fuort te gean
út Oer wei, wie hy noch allinne,
myn gerjochtichheid is mannichfâld.
Alles leit yn Sion noch yn pún,
it ûnlân is in wyldernis,
mar rekket wer yn folle bloei,
wurdt troch myn hân as hôf fan Eden,
dêr’t gerjochtichheid de grûn fan is.
* Jan Brueghel de Jonge (1601-1678)
Skilderij ‘It hôf fan Eden’
november 2, 2021
van Thomas Moran*
Hij kronkelt tussen rotsformaties
door, de waterslang, al lang
dezelfde weg, onzichtbaar
voor de mens die niet diep buigen wil
vanaf de hoogte naar de diepte,
dit vanwege het gevaar.
Maar boven dreigen ook formaties
wolken met dezelfde drang
om naar de diepte af te
dalen voor wie nog niet buigen wil
vanaf de hoogte naar de diepte…
Colorado vraagt het je.
Wie standhoudt tussen twee formaties,
geeft niet toe aan het geweld,
of ’t zichtbaar of onzichtbaar
is, wat geldt is nu zijn eigen wil,
die buigt voor wat te zien valt…
’t raakt zijn innerlijke snaar.
* Thomas Moran (1837-1926)
Schilderij ‘De afgrond van de Colorado’