januari 18, 2022
van Edward Moran*
Het is geen zee of oceaan,
men kan de kust en stad zien liggen,
in de baai roeit men vertrouwd
een rondje om weer uit te komen
waar men touw-vast komt vandaan.
Het water had op ’t vroege uur
nog weinig reliëf, dus gleden
schepen langzaam bij de kust
vandaan, maar vlugger ging de stoomboot,
aangedreven door het vuur.
De roeiboot gleed ook langzaam mee,
door handkracht ritmisch aangedreven
tot de windkracht haalde uit
naar ’t water, dat rap in beroering
kwam, als was het op de zee.
De schepen krijgen zeilend vaart,
terwijl de roeiboot het laat zitten,
golven brengen hem uit koers
om voor een zeilboot uit te komen,
die het om de voorrang gaat.
* Edward Moran (1829-1901)
Schilderij ‘Baai van New York’
januari 17, 2022
De iene stekt de kop omheech,
de oare giet syn eigen gong
en hat gjin lêst fan frjemde eagen.
De iene hâldt mei ’t moarnsmiel op,
de oar giet ûnfersteurber troch,
nea ha him frjemde eagen pleage.
De iene is altiten wach,
de oare jout him rêstich del,
al wurdt der om him hinne reage.
Dy oare is de minske wend,
dy iene sjocht him leaver gean
as stean, is bang foar frjemde eagen.
De iene hat wat fan in ree,
de oare liket op in skiep,
wat minskekenners al lang seagen.
