februari 7, 2022
Al wekker foar in nije flecht
stie hy heech op ’e brêgeleuning
djip te tinken oan de nacht,
dy’t swart wie as syn eigen fearren,
mei ’t gefoel ‘ik bin it echt’.
Hy wist ‘ik bin yntelligint’,
dus koe hy nacht oan dei ferbine
mei syn brein fan read nei ljocht,
fan bloed dat ier begûn te streamen
nei ’t gefoel ‘ik bin in fint’.
En doe’t de himel kaam yn ’t ljocht
dat út syn brein begûn te streamen,
wylst syn fearren bleauwen swart,
liet hy him as in hearsker hearre:
‘Wit, ik ha de dei betocht.’
Syn tinken bliuwt totalitêr,
want as diktator sil er hearskje
oer de fûgels fan it gea,
dy’t mei har kleuren witte litte:
‘Hy is oeral, hjir dan dêr.
februari 6, 2022
fan ûnbekend*
Gjin baan fanwege de depresje
brocht de leechte yn ’t bestean,
sadat de twivel boppekaam:
hoe moat it fierder gean?
Sa foel it folk yn in depresje,
want de hannen rekken leech,
sadat de geast net boppekaam
om moed te jaan, ’t waard dreech.
It jongfolk** koe net binnen bliuwe
op ’e rop fan de natoer,
dy’t geast en hannen nedich hie,
de twivel rekke oer.
Miljarden beammen waarden plante,
sadat Amearika waard grien,
in wiere died foar it miljeu
wie út it neat ûntstien.
Wurdt wurk troch de depresje rekke,
lit de geast syn wurk dan dwaan,
it kin net sûnder de natoer
mei ’t each op wer in baan.
* Foto ‘Hân en beam’
** Civilian Conservation Corps