augustus 16, 2022
van David Oyens*
Bewegen, had zij in gedachten,
was bevorderlijk om in
te slapen voor de nacht;
voor beide was wel iets te zeggen,
mar het ging vooral om zin.
Bij hem ontbrak die zin voor lopen,
uitgedrukt door gaap na gaap,
nu al bewogen door de nacht,
’t geluk om niets te hoeven zeggen,
hij verkoos de diepe slaap.
Zij was bekend met zijn gedachten,
tilde daaraan niet te zwaar
en lichtte hem dus van zijn stoel,
wat plaatsvond zonder iets te zeggen,
zij koos voor een handgebaar.
* David Oyens (1842-1902)
Schilderij ‘Voor de wandeling’
augustus 15, 2022
Kin de kade it net hâlde,
litte stiennen samar los
om yn de djipte wei te wurden,
dan is mear as ien de klos.
Auto’s kinne net parkeare,
automatysk op it plak
foar har al jierrenlang ornearre,
krije net mear har gerak.
Minsken fan de hechte mienskip
lûke oan de ljochtstriel-jas
om yn de nacht net wei te wurden,
wjerskyn komt dan goed fan pas.
Ien stapt yn in wankel boatsje,
taast de kade hoeden ôf
op siik nei noch mear losse stiennen,
oan de hechte mienskip trou.
Twa kear wurdt de mienskip tsjinne:
fan de stiennen en de stêd,
as ’t moat sels yn it neare tsjuster,
wylst de twadde leit op bêd.