oktober 10, 2022
De koppen bûgd, de jaren leech,
se ha krekt miigd en skiten,
fiele oan wat letter komme kin,
neat is har te ferwiten.
De ploech wie earst noch net sa grut,
it rûn dêrnei nei tachtich,
mar it wie de baas noch net nei ’t sin,
him waard it net te machtich.
De bekken rinne oer fan stof
om oeren oer te praten,
stikke foar syn tiid wol net in bist,
elk hat it yn de gaten…
… hoe oft it lân derhinne leit
mei Ingelsk raai en stikel,
stikke kinne flinter en ynsekt,
gjin wrotmûs en gjin wikel…
… begjinne mear oan neigeslacht,
ta stof wurdt wa’t jong stjerre,
stikken giet wat net mear groeie kin…
wurdt bloei noch wol wurdearre?
De koppen bûgd, de jaren leech,
wat kinne sy ferwachtsje?
Frette, skite, mige ha gjin sin,
de slachter sil har slachtsje.
oktober 9, 2022
fan ûnbekend*
fan ûnbekend**
De Krim, hoe faak is dêrom striden,
eilân, net folslein, yn ’t swart
lykas de namme fan de see,
dy’t weage om de kusten hinne
as in meunster dy’t tahapt,
de Krim, it byld fan alle tiden.
De Turk liet dêr syn spoaren achter,
wat de Rus marsjearjend ek dien hat,
de swarte weagen kleuren read
fan bloed en ûndergeande sinne,
rôpen Florence Nightingale,
dy’t tsjinne as in ljochtsjend wachter.
Sebastepol, stêd mei in haven
op de Krim, kriich troch geweld syn part
doe’t Dútsers skeaten skot nei skot
om fan de Rus de striid te winnen,
dy’t yn boatsjes op ’e flecht
sloech… wa moast doe de grêven grave?
De Krim as gea fan Oekraïne
by ferdrach, dus stie it swart op wyt,
as tsjûge tsjinne ek de see,
de Rus ferskuorde wat de pinne
skreaun hie, mar sjedêr it fjoer
dat op ’e brêge him ferbline.
* Yllustraasje ‘Krimoarloch (1853-1856)
** Foto ‘Eksploazje op ’e brêge op de Krim’
