januari 24, 2023
van Charles Frederic Ulrich*
Zij staat met bonzend hart te wachten
met haar hand klaar voor de klop,
ze doet het wel in opdracht,
maar toch loopt de spanning op.
Haar broer kwam met zijn witte rozen
bij haar met daarbij een brief,
zij moest die wel bezorgen,
want zij was nu eenmaal lief.
Terwijl zij in versleten plunje
onderweg was met de post,
bedacht zij wie nu lief is…
van de post was hij verlost.
Meteen na ’t kloppen zou zij komen
in een jurk als sneeuw zo wit,
welnee, zo wit als rozen,
want zij weet wel hoe het zit.
Haar broer heeft beide uitgekozen:
voor de post moet zij het doen,
voor haar zijn witte rozen,
later geeft hij haar een zoen.
* Charles Frederic Ulrich (1858-1908)
Schilderij ‘De brief’
januari 23, 2023
It binne beide karnivoaren
dy’t genietsje fan in snaffel fleis,
in kikkert, rôt, meastal in mûs,
dy’t net faak boppe komme,
ûnder binne by de rûs.
It rûzet dêr fan ’t rûtsend libben,
ûndergrûnsk fan wille net genôch,
dus komme der in protte bern,
dy’t dwerse pubers wurde,
losgeand litte se har sjen.
De earrebarre en de reager
kenne dat bolbjirken folkje wol,
de earrebarre stapt foarop,
dêrachter slûpt de reager,
taktysk swierder yn de kop.
Syn snaffel sil nei foaren sjitte
foar’t de oare reagearje kin,
de puber sjit der altyd yn,
kin net in snaffel kieze,
want hy is fan skrik al blyn.