Posted by admin

De grip wie dien, gjin wei werom
rûn nei de libbensbeam,
foar har gjin bist of blom,
de ein fan harren Edendream.

In stim brocht út it achterhôf
in rille oer de lea,
se winsken harren dôf,
mar ’t klonk oer hiel it toarre gea:

‘Do frou, moatst him dêr nêst dy sjen,
dyn langstme is net oer,
mei lijen krijsto bern,
dyn draachtiid is fan lange doer.

Do man, ferflokt is no de grûn
dêrsto op wurkje silst
mei swit oant yn de jûn,
de lêst wurdt swier dêrsto oan tilst.’

De slach is slein mei ’t ingelswurd,
it antlit lûkt nei âld,
de lêst nei ’t lêste wurd
stekt troch de siel as stiel sa kâld.

* Michelangelo (1475-1564)
Skildering yn de Sikstynske kapel

De skepping wie noch net folslein
mei blommen yn de bloei
dy’t roeken by de beammen op
dy’t fruchten droegen yn de groei,
mar wêr wie eins de ein?

De dieren kamen midden-op,
de fûgels earst, kalkoen en pau,
dy stiek gjinien de eagen út,
de kleuresturt wie foar syn frou,
mar wêr wie eins de top?

De strús op hege poat, de hals
de wolken yn, seach ’t hear ris oer,
mar loek gjinien de poaten út,
it hynder, op ‘e frije toer,
dat dûnse al in wals.

De liuw, gjin kening noch fan ’t ryk,
sloep boartsjend oan de linkerkant
en sprong gjinien rûch achterop,
mar dat wie noch net alles, want
de minske joech replyk.

* Jan Breughel de Alde (1568-1625)
wie hôfskilder fan Albrecht fan Eastenryk
en freon fan Rubens.