Posted by admin

De seilen hingje noch as sloppe sekken
tusken gaffel en de gyk,
ferlamme fleugels snakke nei in twirre,
mar de wyn wol net omlyk;
sa sleept de hiele float as bûnte njirre
troch de Tynje nei de Ie
om op it blastich blazen los te brekken,
hjoed de stilte, moarn wer rie.

Mar moarn kaam mei de stjitten
fan in wynkrêft acht,
de skippen brûsden, skommen,
proaien fan de jacht;
foar twa wie gjin ûntkommen:
Lemmer en de Pan
ha ’t stridend falle litten
en dat wie it dan.

De seilen kamen klappend boppe wetter,
kroepen wer de hichte yn,
fan Grytmansrek nei Snitser Gossepeallen
fleach it breedút foar de wyn.
Sjoch ’t Hearrenfean de lange show ris stellen
mei it seil koart op ‘e gyk
bestjoert de blanke feanbaas diskear better
as Doarp Grou it skûtsjeryk.

Jongfeint Douwe troude mei twa frouwen,
libben troch it bloed en troch de wyn,
syn Eelkje yn de roef, syn skûtsje op
de mar mei turven, dong of modder yn,
de bern as feinten oan de touwen.

Douwe stie oan ’t roer fan mannich skûte,
hie gefoel foar dat in skip wol rûn
en stjoerde ‘Jonge Jan’ fan âlde Poep
nei foaren dat hy waard de kampioen
fan seis skûtsjes op ‘e lange rûten.

links de Poep

Philips frege doe oan skipper Douwe:
‘Wol ús ‘Heale Moanne’ stjoere dat
hy fjirtjin dagen skine mei foar fol.’
De AOW’er like dat wol wat
en sa koe Douwe nochris trouwe.

Alde Douwe sylde as in jonge,
fûl en tûk, men fûn him faak foaryn,
hy seach oer ’t wetter, harke nei it skip
en sette seil en fok fêst nei de wyn
oant alle eleminten songen.